Lucyna Dobaczewska

Gdy straszliwe baobaby zajęły całą planetę, postanowiła wyruszyć w nieznane. Dwanaście miesięcy trwał lot w bezkresie kosmosu. Po tym czasie pomarszczona czerwień owocni rozwarła się i wysypała swą zawartość między gwiazdy. Jedno ziarenko przedarło się przez palącą atmosferę Ziemi, wylądowało na wysypisku chmur, a pewnego deszczowego popołudnia spadło na piaszczystą glebę porośniętą pożółkłą roślinnością. Tutaj poczuło się bezpiecznie.

Przybywają na ziemię w pojazdach bez kół i silników

lekkim dotknięciem stopy łączą się z energią planety

decyzje podjęte w poprzednim życiu

realizują z pewnością godną dziecka najmądrzejszych rodziców

chodzą wśród uśpionych ciągle ziemian

zapatrzeni w swoje cele jak tamci w sny

nawet nie zauważyli

że jestem i widzę

Stara kobieta

sprząta po swoim psie

je kolację w towarzystwie siedmiu kotów

przez okrągłe okno patrzy na ulicę

gdzie stoją ludzie zaniepokojeni brakiem

równowagi ekologicznej na Florydzie

potem zasypia twarzą do ściany

zwinięta w rogalik

trawi swój sen

w pokoju z ciemnością

zamknięta na klucz

Kropla po kropli spadają z nieba chochoły

milion aniołów krzaczastych róż dziobie

tnie gładkość tafli wody

boli wciśnięty do dna dotyk

Wśród gołych ścian

obnażona ze wszystkiego

doświadczam bycia sobą

Uwolniona dusza

wiedzie żywot bohatera mitycznego

Głaszczę twoje plecy zmęczone

i smutek schowany w dłoniach

o zmierzchu brzęczącym owadami

patrzysz na uśpione w łóżeczkach dzieci

Wiem że odchodzisz

musisz zanieść diabłu swój grzech

ciemna od wspomnień noc

jaśnieje niewinnymi oddechami śpiących

Przystanek autobusowy

oklejony podobizną Popiełuszki

na ławce stare kobiety

czekają na znak swojej linii

niekończący się sznur samochodów

przeciska się przez usta mostu

(jak magnetyczna karta do banku miasta)

dobrze że chociaż tramwaje

mają wolny przejazd – jednak dziś

po szynach pędzi erka –

na chodniku ciało

w czarnym worku dwie stopy

„Do diabła! Długi weekend, korki jak cholera...”

sanitariusz krzyczy

ludzie idą dalej

słońce świeci

Marcowym słońcem roztopiona

kraina śniegu ze szczytów gór

do nizin zeszła falą wody

sino nabrzmiały ściany rzek

Pod mostem miasta gotyckiego

ukryta wyspa – na niej bal

wirują pary w tańcu życia

mostu jest pół – jak w Awinion

W powodzi kropel tak niewinnych

ocalał wodzireja głos

życie na wyspie nie zna końca

wije porwały chochoły w tan

Nad Wisłą mokre kotyliony

tańczą rusałki

ciche madonny

na moście –  w Awinion