Karol Mitka

Wasyl grotę znalazł przypadkiem. Zszedłszy z traktu w celu oddania moczu zagubił się, a próbując wrócić natrafił na zamaskowane krzakami wejście. Nieco przestraszony, ale i zaciekawiony, postąpił kilka kroków do środka. Ogarnęła go nieprzenikniona ciemność. Powietrze było cuchnące i stęchłe. Przystanął, nasłuchując. W takim miejscu mogła drzemać na przykład sfora wilków, zbierających siły przed nocnym polowaniem. Ale można byłoby też znaleźć skrzynię ze skarbem. W końcu jaskinia została ukryta nie bez powodu.

Moczary tętniły życiem. Co prawda nie takim, jakiego Umsztyk Bloom się spodziewał, ale zawsze. Rycerz stał na granicy tego niedostępnego obszaru i wodził wokół zdziwionym spojrzeniem. Występująca tutaj flora i fauna były doprawdy niezwykłe. W powietrzu śmigały czterookie ważki o skrzydłach nietoperzy – jak się po chwili okazało, ulubiony przysmak żabopodobnych stworów pokrytych gęstą sierścią. Cudaczne robactwo, jakiego Umsztyk w życiu nie widział, pełzało po pniach spróchniałych drzew, obwieszonych grubymi lianami. Liany te falowały, jakby poruszane wiatrem, choć

Maszyna była prawie gotowa. Wystarczyło tylko dokręcić kilka śrubek i podłączyć ostatnie przewody. A potem, oczywiście, przeprowadzić próbę generalną. Profesor Kreuzmann złapał śrubokręt i zabrał się z zapałem do pracy. Kucnął przy jednym z ogniw energetycznych i wtedy poczuł dotyk czegoś zimnego na karku. Zaskoczony, poderwał się i odwrócił. Skamieniał ze strachu, gdy ujrzał nieznajomego mężczyznę z pistoletem w dłoni.

– Nie ruszaj się – rzekł tajemniczy gość wypranym z emocji głosem.

– K… K… Kim pan jest? – wydukał Kreuzmann.

Stare przysłowie mówi, że miłość i sraczka przychodzą znienacka. John od dłuższego czasu marzył, by spotkało go to pierwsze. Niestety, Bóg nie był dla niego łaskawy. Rozwolnienie dopadło mężczyznę w najmniej odpowiednim momencie. Przekradał się właśnie za plecami grupy niegdyś ludzi, teraz zaś bestii w stanie zaawansowanego rozkładu, gdy jego kiszki głośnym burczeniem zgwałciły panującą na ulicy ciszę. Po tygodniach picia wody z kałuż i żywienia się czym popadnie  układ pokarmowy powiedział dość.

Kiedy noc zrównała się z dniem, niebo przybrało barwę szkarłatu, a Mars ustawił się w opozycji do Saturna, wśród pokrytych śniegiem skał zbiegła niewolnica wydała na świat syna.

Z układu planet wynikało, że chłopiec ma szanse zostać wielkim władcą, zdolnym zjednoczyć zwaśnione plemiona Kargarów i podbić najpotężniejsze imperia.

I tak by się pewnie stało, gdyby nie wataha wygłodniałych wilków, które rozszarpały jego oraz matkę na strzępy.